09.05.2011

“Anneme ve bütün annelere”

Nasıl hatırlamam anacığım nasıl
Kaç geceler bana ninni söylerdi
Hasta olunca oydu başucumda bekleyen
Biraz yorulmayayım, üzülmeyeyim, hemen
Alır kucağına okşardı, saçlarımı öperdi.

Nasıl hatırlamam anacığım nasıl
Uzun kış geceleri masal masaldı
Güzel çoban kızları, iyi kalpli sultanlar
Bir suyun akışı gibi geçip gitti zamanlar
Şimdi ne o dünkü çocuk, ne de o masal kaldı.

Nasıl hatırlamam anacığım nasıl
Yıkayan oydu mürekkep lekeli parmaklarımı
Akşam biraz geciksem yollara düşerdi
Sokağa çıkarken «Yavrucuğum üşütme» derdi.
Hemen bir kazak örerdi biraz boş kaldı mı.

Nasıl hatırlamam anacığım nasıl
Bilirim yine kalbinde yerim anacığım
Selam sana anneler Günü istanbul’dan
Yeni dönmüşçesine bir akşam okuldan
Vefalı ellerinden öperim anacığım.

Ümit Yaşar Oğuzcan


02.05.2011

RÜZGAR GÜLÜ

Önümden çekilirsen İstanbul görünecek
Nerede olduğumu bileceğim
Sisler utanacak eğilecek
Ağzının ucundan öpeceğim
Saçına kalbimi takacağım
Avcunda bir şiir büyüyecek
Nerede olduğumu bileceğim

Bu çıplak geceler yok mu
Bu plak böyle ağlamıyor mu
Camları kırmak işten değil
Delirecek miyim neyim
Kirpiklerimden mısra dökülüyor
Kenya'da simsiyah yalnızım
Yoksul bir şilepte gemiciyim
Malezya'da yük bekliyorum
Önümden çekilirsen İstanbul görünecek
Nerede olduğumu bileceğim

Gözlerini söndürme muhtacım
Ben senin aydınlığına muhtacım
Yepyeni bir ilkbahar harcayıp
Bir yaz boğup bir sonbahar harcayıp
Rüzgar gülünü arayacağım
Oran'da Pernanbouc'ta Tombuktu'da
Vinçler yine akşamları indirecekler
Yine karanlığa bulaşacağım
Gözlerin rüzgarda savrulacak

İkimiz iki sap buğday olsak
Sen benim olsan, ben senin olsam
Bir gece vakti aklına gelsem
Uykunu tutsam bırakmasam
Seni kucaklasam, kucaklasam
Birbirimizin kalbini dinlesek
Dünyanın kalbini dinlesek
Büyük ateşler yaksalar
İki güvercin uçursalar
Nerede olduğumuzu bilsek

 

Atilla İlhan

25.04.2011

 

Ağlamak Meselesi

Nasıl etmeli de ağlayabilmeli

farkına bile varmadan?

Nasıl etmeli de ağlayabilmeli

ayıpsız,

aşikare,

yağmur misali?

Neylersin alışkanlık

için kan ağlarken yüzün güler

dikilitaş gibi dinelirsin yine.

Yavrum, erişmek ne müşkülmüş meğer,

anneler gibi ağlamanın yiğitliğine?

 

Nazım Hikmet Ran

18.04.2011

 

Bir Kız Vardı Japonya'da

 

Bir kız vardı Japonya’da

ufacık, tefecik bir kız,

Bir bulut vardı dünyada

işi: öldürmekti yalnız.

Bu bulut bu kızcağızın

öldürdü nineciğini,

külünü göğe savurdu,

sonra, yine apansızın

gelip babasını vurdu,

sonra da kızın kendisini.

Ve doymadı ve doymadı

yeni kurbanlar arıyor.

Atom ölümüdür adı,

karanlıkta barınıyor.

Büyük bir birlik kuralım,

canavarı susturalım.

Savaş cengine gidelim,

canavarı yok edelim.

 

Nazim Hikmet Ran

 

11.04.2011

 

ÜÇÜNCÜ ŞAHSIN ŞİİRİ

Gözlerin gözlerime değince,
felaketim olurdu ağlardım.
Beni sevmiyordun bilirdim,
bir sevdiğin vardı duyardım.
Çöp gibi bir oğlan ipince,
hayırsızın biriydi fikrimce.
Ne vakit karşımda görsem,
öldüreceğimden korkardım,
felaketim olurdu ağlardım.

Ne vakit Maçka'dan geçsem,
limanda hep gemiler olurdu.
Ağaçlar kuş gibi gülerdi,
bir rüzgar aklımı alırdı.
Sessizce bir cigara yakardın,
parmaklarımın ucunu yakardın,
kirpiklerini eğerdin bakardın.
Üşürdüm içim ürperirdi,
felaketim olurdu ağlardım.

Akşamlar bir roman gibi biterdi.
Jezabel kan içinde yatardı.
Limandan bir gemi giderdi,
sen kalkıp ona giderdin.
Benzin mum gibi giderdin,
sabaha kadar kalırdın.
Hayırsızın biriydi fikrimce,
güldü mü cenazeye benzerdi.
Hele seni kollarına aldı mı;
felaketim olurdu ağlardım.

Atilla İlhan

04.04.2011

 

ALMANYA ALMANYA

 

                        Almanya, Almanya

Benim ikinci vatanım

İşçi geldim

Turist geldim

İltica ettim sana

Üç beş ay, bilemedin

Bir iki yol kalmaktı niyetim

Başlık parası gerekti

Ev alacaktım

Dükkân açacaktım

Bağ, bahçe traktör

Bir de mavi Mercedes

Sonra dönecektim yurduma

Borçlar tükensin dedim

Çocuklar bitirsin hele okulu

Bu kış olmaz, yaza dedim

Yaz gelince erteledim

Bırakıp da gidemedim

 

Almanya, Almanya

Benim ikinci vatanım

Sarışın kızlarına

Köpüklü fıçı biralarına

Yaldızlı reklamlarına aldandım kaldım

Yıllar yılları kovaladı

Saçım sakalım ağardı

Geç anladım göçmen olduğumu

 

Almanya benim ikinci vatanım

Ağrıyan belim, yiten gençliğim

Kovsanız da gidemem buralardan

Kazık çaktım, kök saldım bu topraklara

Sök sökebilirsen, sök gücün yetiyorsa

Almanya benim ikinci vatanım

 

Bahattin Gemici

28.03.2011


 

Bir rivayete göre bu resmi Nazım Hikmet'in 'mutluluğun resmini çizebilirmisin?' sorusu üzerine Abidin Dino tarafından yapılmış olduğu söylenir.

Değerli dostum Bahattin Gemici ise mutluğun resmini fırçasıyla değil, kalemiyle yazmış.

Mutluluğun resmi

Ben mutluluğun resmini
Yapardım yapmasına
Nasip olsaydı eğer
Bir şafak vakti
Yedi tepeli şehrime dönmek
Kokusu buram buram tüten
Limanda simit satan çocuklar
Martıların telaşı bir bambaşka
İşçiler gözler yolunu
İnebilseydin o vapurdan
Ayağında Varna'nın tozu
Yüreğinde ince bir sızı
Mavi gözlerinde yanıp tutuşan
Hasretle kucaklaşabilseydim
Seninle bir daha

Davullar çalsa zurnalar söyleseydi
Bağrımıza bassaydık seni Nazım
Yapardım mutluluğun resmini

 

Başında delikanlı şapkan
Kolların sıvalı, kavgaya hazır
Bahriyeli adımlarla düşüp yola

Giriverseydik Meserret kahvesine
İlk karşılaştığımız yere
Ve bir acı kahvemi içseydin
Anlatsaydık o günlerden
Geçmişten gelecekten
Ne günler biterdi
Ne geceler

Dinerdi tüm acılar seninle
Bir düş olurda ayrılığımız
Anılarda kalan
Ve dolaşsaydık Türkiye'yi
Bir baştan bir başa
Yattığımız yerler müze olmuş
Sürgün şehirler cennet
İşte o zaman Nazım
Yapardım mutluluğun resmini

Buna da ne tuval yeterdi ne boya

 

Bahattin Gemici

 

 

 

21.03.2011

  

Sondan Başa

Yaşamın en tatsız tarafı sona eriş seklidir...
Şüphesiz ki yaşamı tersten yaşamak daha güzel,
hatta mükemmel olurdu.
Nasıl mı?
Cami'de uyanıyorsunuz.
Bir tahta sandık içerisinde, herkes karşınızda saf durmuş,
iyiliğinize dua
ediyor ve tüm haklar helal edilmiş vaziyette
tabuttan doğruluyorsunuz,
yaşlı, olgun, ve ağırbaşlı olarak.
Herkes etrafınızda, büyük bir itibar, iltifatlar,
çocuklar torunlar hepsi hazır.
Arabanıza kurulup evinize gidiyorsunuz.
Doğar doğmaz devlet size maaş bağlıyor, aylık veya üç ayda bir maaşınızı alıyorsunuz.
Ne güzel, hazır maaş, hazır ev...
Altmışlı yaslara kadar garanti, huzur içinde yaşıyorsunuz.
Sağlığınız gittikçe düzeliyor, kaslar güçleniyor, kuvvetleniyorsunuz.
Bir gün çalışmak istiyorsunuz ve ise ilk başladığınız gün size
hoş geldin hediyesi olarak bir plaket ve altın kol saati veriyor patronunuz..
ve genel müdürlük veya bunun gibi yüksek bir makamdan tecrübeli bir insan olarak ise başlıyorsunuz.
Herkes karsınızda el pençe divan...
Vücudunuzda da bazı hoşa giden hareketler de başlıyor.
Gittikçe zayıflıyor forma giriyorsunuz. Diğer hormonal aktiviteler artıyor, fevkalade.....
Aman ne güzel günler başlıyor...
derken bir gün patron size
artık üniversiteye gitsen dah! a iyi olur diyor.
Bu arada babanız ortaya çıkmış,
'fazla çalıştın' diyor 'artık eve dön, işi bırak,
okumaya basla, harçlığın benden olsun...'
Keyfe bakar mısınız?
Okuduğunuz dersler gittikçe kolaylaşıyor.
Ekmek elden, su gölden bir dönem başlıyor.
Partiler, diskotekler, kızların sayısı artıyor.
Derken anne ve babanız sizi götürüp getirmeye başlıyor,
araba kullanma derdi de yok artık....
Günün birinde sizi okuldan da alıyorlar, 'evde otur, keyfine bak,
oyuncaklarınla oyna' diyorlar.
Mamanız ağzınıza veriliyor, zaman zaman altınızı bile temizliyorlar, hatta bu durum alışkanlık yaratıyor ve
hiç tuvalet kullanmamaya başlıyorsunuz.
Derken anneniz bir gün size süt verme kararını alıyor ve
başka bir keyifli dönem başlıyor.
Mama artık her yerde, her an ve en taze şeklinde hazır.
Bir gün karanlık ılık ve sıcak bir ortama giriyorsunuz.
Beslenmek için ağzınızı açmaya dahi gerek yok,
bir kordondan besleniyor, sıcacık, yumuşacık,
gürültü ve patırtısız bir ortamda yaşıyorsunuz.
Küçülüyor, küçülüyor, ufacık bir hücre halini alıyorsunuz.
Veeeeee....
En güzeli deeee......
Günün birinde müthiş keyifli bir geceyle hayatiniz bitiyor...
Can YÜCEL

14.03.2011

NE KADINLAR SEVDİM ZATEN YOKTULAR

Ne kadınlar sevdim zaten yoktular
Yağmur giyerlerdi sonbaharla bir.
Azıcık okşasam sanki çocuktular,
Bıraksam korkudan gözleri sislenir.
Ne kadınlar sevdim zaten yoktular
Böyle bir sevmek görülmemistir.
Hayır, sanmayın ki beni unuttular.
Hala arasıra mektupları gelir.
Gerçek değildiler, birer umuttular
Eski bir şarkı, belki bir şiir
Ne kadınlar sevdim zaten yoktular.
Yalnızlıklarımda elimden tuttular
Uzak fısıltıları içimi ürpertir.
Sanki gökyüzünde birer buluttular,
Nereye kayboldular şimdi kim bilir.
Ne kadınlar sevdim zaten yoktular
Böyle bir sevmek görülmemiştir.

Attilâ İlhan

 

 

07.03.2011

VE KADINLAR

Ve kadınlar,
bizim kadınlarımız:
korkunç ve mübarek elleri,
ince, küçük çeneleri, kocaman gözleriyle
anamız, avradımız, yarimiz
ve sanki hiç yaşamamış gibi ölen
ve soframızdaki yeri
öküzümüzden sonra gelen
ve dağlara kaçırıp uğrunda hapis yattığımız
ve ekinde, tütünde, odunda ve pazardaki
ve karasabana koşulan
ve ağıllarda
ışıltısında yere saplı bıçakların
oynak, ağır kalçaları ve zilleriyle bizim olan
kadınlar,
bizim kadınlarımız..
Nazım HİKMET

28.02.2011

Ben Hayatta En Çok Babamı Sevdim

Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim

Bilmezdi ki oturduğumuz semti
Geldi mi de gidici-hep, hep acele işi! -
Çağın en güzel gözlü maarif müfettişi
Atlastan bakardım nereye gitti
Öyle öyle ezberledim gurbeti

Sevinçten uçardım hasta oldum mu
40`ı geçerse ateş, çağrırlar İstanbul`a
Bir helalleşmek ister elbet, diğ`mi, oğluyla!
Tifoyken başardım bu aşk oyununu
Ohh dedim, göğsüne gömdüm burnumu

En son teftişine çıkana değin
Koştururken ardından o uçmaktaki devin
Daha başka tür aşklar, geniş sevdalar için
Açıldı nefesim, fikrim, canevim
Hayatta ben en çok babamı sevdim.

 Can Yücel

21.02.2011

En azından üç dil bileceksin

 

En azından üç dil bileceksin

En azından üç dilde

Ana avrat dümdüz gideceksin

En azından üç dilde düşünüp rüya göreceksin

En azından üç dil

Birisi ana dilin

Elin ayağın kadar senin

Ana sütü gibi tatlı

Ana sütü gibi bedava

Nenniler küfürler masallar da caba,

Ötekiler yedi kat yabancı

Her kelime aslan ağzında

Her kelimeyi bir dişinle tırnağınla

Kök sökercesine söküp çıkartacaksın

Her kelimede bir tuğla boyu yükselecek

Her kelimede bir kat daha artacaksın

En azından üç dil bileceksin

En azından üç dilde

Canımın içi demesini

Canım ağzıma geldi demesini

Kırmızı gülün alı var demesini

Nerden ince ise ordan kopsun demesini

Atın ölümü arpadan olsun demesini

Keçiyi yardan uçuran bir tutam ottur demesini

İnsanın insanı sömürmesi

Rezilliğin dik alası demesini

Ne demesini be

Gümbür gümbür gümbürdemesini bileceksin

En azından üç dil bileceksin

En azından üç dilde ana avrat dümdüz gideceksin

En azından üç dil

Çünkü sen ne tarih ne coğrafya

Ne şu ne busun

Oğlum Memiş

Sen otobüsü kaçırmış bir milletin çocuğusun

 

Bedri Rahmi Eyüboğlu

 

14.02.2011

 an gelir

paldır küldür yıkılır bulutlar

        gökyüzünde anlaşılmaz bir heybet

                o eski heyecan ölür

an gelir biter muhabbet

        çalgılar susar heves kalmaz

                şatârâbân ölür

 

şarabın gazabından kork

        çünkü fena kırmızıdır

                kan tutar / tutan ölür

sokaklar kuşatılmış

        karakollar taranır

                yağmurda bir militan ölür

 

an gelir

ömrünün hırsızıdır

        her ölen pişman ölür

                hep yanlış anlaşılmıştır

                        hayalleri yasaklanmış

an gelir şimşek yalar

masmavi dehşetiyle siyaset meydanını

        direkler çatırdar yalnızlıktan

                sehpada pir sultan ölür

 

son umut kırılmıştır

        kaf dağı'nın ardındaki

                ne selam artık ne sabah

                        kimseler bilmez nerdeler

                                namlı masal sevdalıları

evvel zaman içinde

        kalbur saman ölür

kubbelerde uğuldar bâkî

        çeşmelerden akar sinan

                an gelir

                        -lâ ilâhe illallah-

                                kanunî süleyman ölür

 

görünmez bir mezarlıktır zaman

        şairler dolaşır saf saf

                tenhalarında şiir söyleyerek

                        kim duysa / korkudan ölür

-tahrip gücü yüksek-

        saatlı bir bombadır patlar

                an gelir

                        attilâ ilhan ölür

Attilâ İlhan

07.02.2011

 

 

BEN BENDEN OLGUN İNSAN İSTERİM

Ben;
Benden olgun insan isterim karşımda!
Benden dürüst,
En ufak dalgada,
Arkasını dönmeyecek kadar olgun.
Arkamı döndüğümde,
Sırtımdan vurmayacak kadar güvenilir.
Bir o kadar cesaretli olmalı.
Yağmurdan ıslanıp,fırtınadan kaçmamalı.
Ayağı taşa takılınca kayadan korkmamalı.
İşine gelince sevip,
Zoru görünce bırakmamalı!

 

Can YÜCEL

 

 

31.01.2011

 

Zamanla Kaybetdiklerimiz

 

Bir gün insan virgülü kaybetti,
o zaman zor cümlelerden korkar oldu

ve basit ifadeler kullanmaya başladı;
cümleleri basitleşince düşünceleri de basitleşti.

Sonra ünlem işaretini kaybetti;
alçak bir sesle ve ses tonunu değiştirmeden konuşmaya başladı.
Artık ne bir şeye kızıyor, ne bir şeye seviniyordu.
Hiç bir şey onda en ufak bir heyecan uyandırmıyordu.

Bir süre sonra soru işaretini kaybetti

ve soru sormaz oldu,
hiçbir şey onu ilgilendirmiyordu.
Ne evren, ne dünya, ne de kendi apartmanı umurundaydı.

Birkaç yıl sonra iki nokta üst üste işaretini kaybetti

ve davranış nedenlerini başkalarına açıklamaktan vazgeçti.
Ömrünün sonuna doğru elinde yalnız tırnak işareti kalmıştı.

Kendine özgü tek düşüncesi yoktu,
yalnız başkalarının düşüncelerini tekrarlıyordu.
Düşünmeyi unuttu ve
böylece son noktaya erişti.

 

A.    Kanevski

 

 

 

24.01.2011

SESLENİŞ
Dağ gibi karayağız birer delikanlıydık. 
Babamız sırtında yük taşıyarak getirirdi aşımızı, ekmeğimizi.
Arabalar şırıl şırıl ışıklarıyla caddelerden geçerken
bizler bir mumun ışığında bitirirdik kitaplarımızı.
Kendimiz gibi yaşayan binlerce yoksulun yüreğini,
yüreğimizde yaşayarak katıldık o büyük kavgaya.
Ecelsiz öldürüldük. Dövüldük, vurulduk, asıldık.
Vurulduk ey halkım, unutma bizi...
Yoksulluğun bükemediği bileklerimize çelik kelepçeler takıldı.
İşkence hücrelerinde sabahladık kaç kez.
İsteseydik, diplomalarımızı, mor binlikler getiren birer senet gibi kullanırdık.
Mimardık, mühendistik, doktorduk, avukattık.
Yazlık kışlık katlarımız, arabalarımız olurdu.
Yüreğimiz, işçiyle birlikte attı.
Yaşamımızın en güzel yıllarını, birer taze çiçek gibi verdik topluma.
Bizleri yok etmek istediler hep.
Öldürüldük ey halkım unutma bizi...
Fidan gibi genç kızlardık.
Hayat, şakırdayan bir şelale gibi akardı göz bebeklerimizden.
Yirmi yaşında, yirmi bir yaşında, yirmi iki yaşında,
işkencecilerin acımasız ellerine terk edildik.
Direndik küçük yüreğimizle, direndik genç kızlık gururumuzla.
Tükürülesi suratlarına karşı,
bahar çiçekleri gibi taptaze inançlarımızı fırlattık boş birer eldiven gibi.
Utanmadılar insanlıklarından, utanmadılar erkekliklerinden.
Hücrelere atıldık ey halkım, unutma bizi...
Ölümcül hastaydık. Bağırsaklarımız düğümlenmişti.
Hipokrat yemini etmiş doktor kimlikli işkencecilerin elinde
öldürüldük acımaksızın.
Gelinliklerimizin ütüsü bozulmamıştı daha.
Cezaevlerine kilitlenmiş kocalarımızın taptaze duygularına,
birer mezar taşı gibi savrulduk.
Vicdan sustu. Hukuk sustu, insanlık sustu.
Göz göre göre öldürüldük ey halkım, unutma bizi...
Kanserdik. Ölüm, her gün bir sinsi yılan gibi dolaşıyordu derilerimizde.
Uydurma davalarla kapattılar hücrelere.
Hastaydık. yurtdışına gitseydik kurtulurduk belki.
Bir buçuk yaşındaki kızlarımızı öksüz bırakmazdık.
Önce kolumuzu, omuz başından keserek,
yurtseverlik borcumuzun diyeti olarak fırlattık önlerine.
Sonra da otuz iki yaşında bırakıp gittik bu dünyayı, ecelsiz.
 
UĞUR MUMCU

( 1942  - 1993 )
 

17.01.2011

 

Öyle bir...

“ÖYLE bir açmaza girdi ki vatan,

Uyku belli değil, düş belli değil...
Çöktü üstümüze bir kara duman,

Işık belli değil, loş belli değil!”

Ümit Yaşar OĞUZCAN (1926-1984)


10.01.2011
 

KÜÇÜK BEYAZ BULUT

Küçük beyaz bulut dağların üzerinde gülümsedi.
Armut ağacının gölgesinde yatmakta olan Hasan,
gözlerini küçük beyaz buluttan ayırmadan
kardeşi Esma’ya seslendi:

 "Esma bak, buluta bak buluta."

Esma, buluta baktığında; onun, küçük, tekerlekli bir
bisiklete benzediğini şaşarak izledi.

 "Benim de öyle bir bisikletim olacak." dedi Hasan.

“Benim de uzun saçlı, kocaman bir bebeğim olur mu?”
diye düşündü Esma. Küçük beyaz bulut, o anda
upuzun saçlı kocaman bir bebek oluverdi.
Esma’nın minicik beyninde büyüdükçe büyüdü,
kalbi hızlı hızlı çarpmaya başladı.
Alır mıydı babası?
“Yağmur yağar, iyi ürün alırsak
alacağım demişti.”. Ama alır mıydı?

Elindeki çapayı cılız pamuk saplarının dibinde
birkaç defa gezdiren Cemal doğruldu, belini tutarak.
Yüzünü armut ağacına çevirdiğinde;
çocuklarının gökyüzünü izlediklerini gözledi.
Küçük beyaz bir buluttu gözledikleri. Bu mevsimde
bir pamuk yumağı gibi gökyüzünde belirir,
sonra yitip giderlerdi. Ne gölge verirler,
ne de yağmur olup bereket sunarlardı.
Yarı eğildi, çapayı yavaşça kaldırıp,
ümitsizce indirdi susuzluktan çatlamış kuru toprağa.
Birkaç güne kalmaz bu pamuklar kuruyup giderlerdi...

Hacer, kovanın ipini saldıkça saldı kuyuya.
Yetmedi ip, eğilip uzandı kuyunun taşına,
kolunu uzatabildiği kadar uzattı. Güç bela
doldurabildi kovayı. Nereye gitmişti bu sular?
Akarsular kurumuş, kuyularda su bitmişti...

Hasan, tekrar bulutu göstererek:

"Esma bak, dedi. Şimdi de kamyon oldu.".

Hafiften gülümsedi çocuklara küçük beyaz bulut,
sonra kendisini belli belirsiz esen rüzgara bıraktı.
Dede oldu, koyun oldu, uçurtma, tren, umut oldu,
umutsuzluk oldu. Kendisine katılmak isteyen
su tanecilerinden özenle uzaklaştı.
Büyük kara bulutlara hiç yaklaşmadı.

Kaç zaman geçmişti hatırlayamadı,
tekrar rastladığında başı öne eğilmiş,
gözleri dolmuştu Hasan’ın. Cemal,
tarlanın bir köşesinde acı acı çekiyordu sigarasını.
İçinde Hasan’a vurduğu tokadın burukluğu...

Küçük beyaz bulut bisiklet oldu,
uzun saçlı kocaman bir bebek oldu,
kamyon oldu ama ne Hasan’ın, ne de Esma’nın
öne eğilmiş başlarını yukarıya kaldıramadı.

İki damla yaş süzüldü Esma’nın gözlerinden,
içinde uzun saçlı kocaman bir bebek olan,
iki damla yaş ıslattı toprağı.

Küçük beyaz bulut, birden bire karardı,
ağladıkça ağladı...
Bereket oldu.

İrfan MUTLUER

03.01.2011

 

Eskimeyen Yeni Yıllar

usulca sokulur, hayata girer zaman
tık nefes biter, zaman biter işte o an
kalır geride bıraktıkların, bir de sen
hayatı içen ömür, artık giymiş kefen

geçen zaman mı? hayat mı? biten ömür mü?
takvimden kopan yapraklar, yoksa ölüm mü?

bitti eski yıl, geldi yeninin eskisi
bekleme boşadır, hiç gelmedi yeni yıl
artık hiç gelmeyecek yılların yenisi
artık hiç eskimeyecek yılların eskisi

İsmail Haşimoğlu

 

27.12.2010

 

Bana Zamandan Söz Ediyorlar

Gelip size zamandan söz ederler
Yaraları nasıl sardığından ya da her şeye nasıl iyi geldiğinden.
Zamanla ilgili bütün atasözleri gündeme gelir yeniden.
Hepsini bilirsiniz zaten, bir işe yaramadığını bildiğiniz gibi.
Dahası onlar da bilirler.

Ama yine de güç verir bazı sözler, sözcükler, öyle düşünürler.
Bittiğine kendini inandırmak, ayrılığın gerçeğine katlanmak,
sırtınızdaki hançeri çıkartmak, yüreğinizin unuttuğunuz yerleriyle
yeniden kucaklaşmak kolay değildir elbet.

Kolay değildir bunlarla başetmek, uğruna içinizi öldürmek.

Zaman alır.

Zaman
Alır sizden bunların yükünü
O boşluk dolar elbet, yaralar kabuk bağlar, sızılar diner, acılar
dibe çöker. Hayatta sevinilecek şeyler yeniden fark edilir.

Bir yerlerden bulunup yeni mutluluklar edinilir.
O boşluk doldu sanırsınız.
Oysa o boşluğu dolduran eksilmenizdir.

Gün gelir bir gün
başka bir mevsim, başka bir takvim, başka bir ilişkide
o eski ağrı ansızın geri teper.
Dilerim geri teper.

Yoksa gerçekten bitmişsinizdir.

Zamanla yerleşir yaşadıkların, yeniden konumlanır, çoğalır
anlamları, önemi kavranır.

Bir zamanlar anlamadan yaşadığın şey, çok sonra değerini kazanır.

Yokluğu derin ve sürekli bir sızı halini alır.
Oysa yapacak hiçbir şey kalmamıştır artık
Mutluluk geçip gitmiştir yanınızdan
Her şeye iyi gelen zaman sizi kanatır...

Murathan Mungan

20.12.2010

MEMLEKET İSTERİM

Memleket isterim
Gök mavi, dal yeşil, tarla sarı olsun;
Kuşların çiçeklerin diyarı olsun.

Memleket isterim
Ne başta dert, ne gönülde hasret olsun;
Kardeş kavgasına bir nihayet olsun.

Memleket isterim
Ne zengin fakir, ne sen ben farkı olsun;
Kış günü herkesin evi barkı olsun.

Memleket isterim
Yaşamak, sevmek gibi gönülden olsun;
Olursa bir şikâyet ölümden olsun.

Cahit Sıtkı TARANCI

13.12.2010

 

Ayağa Kalkın Efendiler

Behey! kaburgalarında ateş bir yürek yerine

idare lambası yanan adam!

Behey armut satar gibi

san'atı okkayla satan san'atkar!

Ettiğin kâr

kalmayacak yanına!

soksan da kafanı dükkanına,

dükkanını yedi kat yerin dibine soksan;

yine ateşimiz seni

yağlı saçlarından tutuşturarak

bir türbe mumu gibi damla damla eritecek!

çek elini sanatın yakasından

çek!

Çekiniz!

Bıyıkları pomatlı ahenginiz

koyda çıplak yıkanan Leyla'ya karşı!
Fakat bugün
ağzımızdaki ateş borularla
çalınıyor yeni san'atın marşı!
Yeter artık Yenicami tıraşı,
yeter!
Ayağa kalkın efendiler...

 

Nâzım Hikmet

06.12.2010

Sokak Çocuğu

Sayfa no: yok
Cilt no: yok
Hane no: yok
Ana adı: ben sokak çocuğuyum abi
Hani şu uçurtması gökyüzünde asılı kalan,
Bilyelerini rüyalarında unutan,
Ve oyuncaklarını masal kahramanlarına çaldıran
Çocuk var ya o benim işte, o benim abi...
Sahi bir annem olmalıydı değil mi?
Ben dudaklarımda sokakları besteliyorum oysa!
Sahi abi tadı nasıldı anne sütünün?
Anneler nasıl okşardı çocuklarını?
Anne kokusu nasıldır kim bilir?
Ana ha, bir anne çizebilir misin benim için,
Karanlığın kar soğuğu parmak uçlarına bir anne?
Unutulmuş çocukların ürkek avuçlarına bir anne?
Ve yanına beni ekler misin abi,
Tıpkı suluboya resimlerdeki gibi sımsıcak?
Sahi abi senin gözlerini kesmiyor değil mi,
Bir köprünün soğuk, gergin ve karanlık bedeni?
Sahi sen hiç seyrettin mi aydedeyi bir köprünün altından,
Üşüdün mü abi kayan bir yıldıza bakarken?
Boşver...
Gel boyat istersen ayakkabılarını.
Ben şu ayakkabıların bağcıklarından asılıyorum hayata!
Gel boyat ayakkabılarını,
Boyat da resmi çıksın dostun, düşmanın tüm kaldırımların.

Sayfa no yok
Cilt no yok
Hane no yok
Yokların varlığında tam göbek bağından hiç yakalandın mı hayata?
Bir de, bir de babam olmalıydı değil mi?
Beni dövecek bir babam bile yok biliyor musun?
Nasırlı ellerinde şefkat arayacağım bir insan.
Kim bilir, bayramlarda neler alır babalar çocuklarına?
Unutmuşum, bayramlarınız da vardı sizin öyle değil mi? Arifeleriniz,
Bayramlarda temize çekilen dostluklar vardı sonra.
Oysa ben kırık dökük ıslıklar ısmarlıyorum güneşe ve mehtaba,
Yankısız, bestelenmemiş ve bestelenmeyecek serseri ıslıklar.
Bir babam olsaydı belki yeterdi.
Çocuk olurdum eskisi gibi, şımarırdım öylesine.
Boşver abi...
Kimin neyine bayram, kimin neyine hediye,
Baba kimin neyine abi?
Sahi senin düşlerin vardır.
Göremediğin rüyanın düşünü kurar mısın hiç?
Ahmet bir düş görmüş geçenlerde.
Köprü altında tanıştık, yorgun ve geç gelen bir gecede.
Utanırken anlattı, anlatırken utandı.
Bir ip bağlamış gökkuşağına,
Bak ana diyormuş uçurtmamı gördün mü?
Ya uçurtmamın gölgesinde bilye oynayan çocukları?
Ahmet'in düşü işte...
Bana düşlerini kiralar mısın abi?
Bedava boyarım ayakkabılarını.
Bana düşlerini, düşlerini abi?
Boşver, boşver...
Bak iyi parlayacak bu ayakkabılar,
En parlak ayakkabılarınla yürüyeceksin yaşama.
Sen düşünme, sokaklar düşünsün beni.
Gazete manşetleri,
Üçüncü sayfa haberleri düşünsün,
İsimsiz bir damla gözyaşı düşünsün,
Sen beni düşünme, düşünme be abi...
Nasıl olsa ben,
Olmayan ayakkabılarımın sıcaklığıyla basıyorum tüm kaldırımlara,
Olmasa da anne babası sokakların,
Sokak çocuğuyum ben, sokak çocuğuyum...
Kazanılmadan kaybedilmiş bir geleceğin herhangi bir yerinde,
Ben sokak çocuğuyum abi!
Hani şu uçurtması gökyüzünde asılı kalan,
Bilyelerini rüyalarında unutan,
Oyuncaklarını masal kahramanlarına çaldıran çocuk var ya,
İşte o benim, o benim abi, o benim abi...

Ali Ulurasba

 

 

 29.11.2010

 

ÖĞRETMENİN VEDASI

Gidiyorum… Bir yanımda emeklerim,
Bir yanımda
Uçsuz bucaksız hayallerim.
Sizlerde yaşayacak onlar şimdi.
Bir damla gözyaşına kıyamadığım,
İçimin derdi, saçımın akı çocuklar…
Yavrularım…Evlâtlarım,
Kınalı kuzularım,
Avucu reyhan kokulu küçük dağlarım.
Kiminiz büyüdü, heybetiyle
Nam saldı, kâh korku yedi âleme,
Hatta bana bile!…
Kiminiz kurudu, kara saban arkasında
Ufalandı eller, parçalandı yürekleriniz
Toprakla beraber…Sevgisiz…
Kiminiz, daha çiçek açmadan meyve verdiniz…
Bu ihtiyarın derdi nedir bilir misiniz?
Dört adam,
Çıkacak mı benim dört kolluyu taşıyan?…
Ve olacak mı acep öbür tarafta
Yepyeni bir kara tahtam…
Benimle zamanı gelince oynadın da hazla
Alışamadığım dört duvar arasında ne işin vardı!
Hep benden önce oradaydın ne yazın ne kışın vardı…
İlk harfler, heceler, sözcükler derken
Ve o mabede seninle gelip giderken
Tutuştu ellerimiz birleşti gözlerimiz.
Karga seslerinin rüzgârlara karıştığı bir son yazdı
Son göz göze gelişimizde…
Buruk tebessümlerinle beni ağlatmıştın
ÖĞRETMENİM, CANIM….

Fatma AYDEMİR

22.11.2010

20 Kasım Dünya Çocuk Hakları Günü

 

 

07.02.2011

BEN, BENDEN OLGUN İNSAN İSTERİM

Ben;
Benden olgun insan isterim karşımda!
Benden dürüst,
En ufak dalgada,
Arkasını dönmeyecek kadar olgun.
Arkamı döndüğümde,
Sırtımdan vurmayacak kadar güvenilir.
Bir o kadar cesaretli olmalı.
Yağmurdan ıslanıp,fırtınadan kaçmamalı.
Ayağı taşa takılınca kayadan korkmamalı.
İşine gelince sevip,
Zoru görünce bırakmamalı!

Can YÜCEL

 

31.01.2011

 

Zamanla Kaybetdiklerimiz

 

Bir gün insan virgülü kaybetti,
o zaman zor cümlelerden korkar oldu

ve basit ifadeler kullanmaya başladı;
cümleleri basitleşince düşünceleri de basitleşti.

Sonra ünlem işaretini kaybetti;
alçak bir sesle ve ses tonunu değiştirmeden konuşmaya başladı.
Artık ne bir şeye kızıyor, ne bir şeye seviniyordu.
Hiç bir şey onda en ufak bir heyecan uyandırmıyordu.

Bir süre sonra soru işaretini kaybetti

ve soru sormaz oldu,
hiçbir şey onu ilgilendirmiyordu.
Ne evren, ne dünya, ne de kendi apartmanı umurundaydı.

Birkaç yıl sonra iki nokta üst üste işaretini kaybetti

ve davranış nedenlerini başkalarına açıklamaktan vazgeçti.
Ömrünün sonuna doğru elinde yalnız tırnak işareti kalmıştı.

Kendine özgü tek düşüncesi yoktu,
yalnız başkalarının düşüncelerini tekrarlıyordu.
Düşünmeyi unuttu ve
böylece son noktaya erişti.

 

A.    Kanevski

24.01.2011

 SESLENİŞ

Dağ gibi karayağız birer delikanlıydık. 

Babamız sırtında yük taşıyarak getirirdi aşımızı, ekmeğimizi.

Arabalar şırıl şırıl ışıklarıyla caddelerden geçerken

bizler bir mumun ışığında bitirirdik kitaplarımızı.

Kendimiz gibi yaşayan binlerce yoksulun yüreğini,

yüreğimizde yaşayarak katıldık o büyük kavgaya.

Ecelsiz öldürüldük. Dövüldük, vurulduk, asıldık.

Vurulduk ey halkım, unutma bizi...

Yoksulluğun bükemediği bileklerimize çelik kelepçeler takıldı.

İşkence hücrelerinde sabahladık kaç kez.

İsteseydik, diplomalarımızı, mor binlikler getiren birer senet gibi kullanırdık.

Mimardık, mühendistik, doktorduk, avukattık.

Yazlık kışlık katlarımız, arabalarımız olurdu.

Yüreğimiz, işçiyle birlikte attı.

Yaşamımızın en güzel yıllarını, birer taze çiçek gibi verdik topluma.

Bizleri yok etmek istediler hep.

Öldürüldük ey halkım unutma bizi...

Fidan gibi genç kızlardık.

Hayat, şakırdayan bir şelale gibi akardı göz bebeklerimizden.

Yirmi yaşında, yirmi bir yaşında, yirmi iki yaşında,

işkencecilerin acımasız ellerine terk edildik.

Direndik küçük yüreğimizle, direndik genç kızlık gururumuzla.

Tükürülesi suratlarına karşı,

bahar çiçekleri gibi taptaze inançlarımızı fırlattık boş birer eldiven gibi.

Utanmadılar insanlıklarından, utanmadılar erkekliklerinden.

Hücrelere atıldık ey halkım, unutma bizi...

Ölümcül hastaydık. Bağırsaklarımız düğümlenmişti.

Hipokrat yemini etmiş doktor kimlikli işkencecilerin elinde

öldürüldük acımaksızın.

Gelinliklerimizin ütüsü bozulmamıştı daha.

Cezaevlerine kilitlenmiş kocalarımızın taptaze duygularına,

birer mezar taşı gibi savrulduk.

Vicdan sustu. Hukuk sustu, insanlık sustu.

Göz göre göre öldürüldük ey halkım, unutma bizi...

Kanserdik. Ölüm, her gün bir sinsi yılan gibi dolaşıyordu derilerimizde.

Uydurma davalarla kapattılar hücrelere.

Hastaydık. yurtdışına gitseydik kurtulurduk belki.

Bir buçuk yaşındaki kızlarımızı öksüz bırakmazdık.

Önce kolumuzu, omuz başından keserek,

yurtseverlik borcumuzun diyeti olarak fırlattık önlerine.

Sonra da otuz iki yaşında bırakıp gittik bu dünyayı, ecelsiz.

UĞUR MUMCU
 ( 1942  - 1993 )

Ulusça bir çağrı; çocuklar için
Bu gün dünya çocuk hakları günü.
Köprü altı, sokak çocuğu niçin?
Duyarlı olup da çözsek sorunu
Terk edilmez çocuk, tatmaz ölümü! ! !

Sorunları tek tek ele alalım
Şehir kasaba köy, dernek kuralım
Doğum artışına çare bulalım
Duyarlı olup da çözsek sorunu
Terk edilmez çocuk, tatmaz ölümü! ! !

Maddi manevi tüm olanaklarla
Bilinçli, tutarlı dayanaklarla
Kültürlü ebeveyn; göreneklerle
Duyarlı olup da çözsek sorunu
Terk edilmez çocuk, tatmaz ölümü! ! !

Her çocuğun sıcak yuvası olsun
Her ortamda sevgi balları bulsun
Kültürle yetişsin, yüzü hep gülsün
Duyarlı olup da çözsek sorunu
Terk edilmez çocuk, tatmaz ölümü! ! !

Gülşen Şenderin

15.11.2010

AYNALARDA GÖRÜNEN

Aynalarda görünen ruhumun kafesi
Bir cevher hikmeti aşkın billur sesi,
Ahsen-i Takvim özü varlıkların hası

Hal diliyle anmaktır, an anabilirsen;
Aşk gönülde yanmaktır, yan yanabilirsen.

Elzemdir ahde vefa ruha hazdır iman,
Doğumla başlar - biter kul öldüğü zaman,
Eşref-i Mahluk insan - etmezse hiç isyan

Can suyuna kanmaktır, kan kanabilirsen;
Aşk gönülde yanmaktır, yan yanabilirsen.

Kırmak, yıkmak, incitmek nefsin en alt yeri,
Çıkar pişmanlık duysa bir adım ileri,
Çekse hesaba özün yükselir değeri

Gül dalına konmaktır, kon konabilirsen;
Aşk gönülde yanmaktır, yan yanabilirsen.

Her nereye göz atsam muhteşem zerafet,
Her yaratılan bir emre ne hoş uyar hayret,
Her akla her yönüyle sunulur ziyafet

Hakikate dönmektir, dön dönebilirsen;
Aşk gönülde yanmaktır, yan yanabilirsen.

Bir sözü söylemeden uysun öze sözü,
Edep erkân ziynettir - nurlandırır yüzü,
Bülbül şakır, gülde naz - güzellikte gözü

Murat ata binmektir, bin binebilirsen;
Aşk gönülde yanmaktır, yan yanabilirsen.

Pervaneyim dönerim, değildir benim mülk,
Neyim varsa al Sen'in olsun, al Sen'in tek,
Ne gam efendim arzum bir tek Sen'sin dilek

Canı candan sunmaktır, sun sunabilirsen;
Aşk gönülde yanmaktır, yan yanabilirsen.

Yetmez herkesin aşka idrâki gönülden,
Deryalar dibinde bir incidir güzelden,
Kimi zehir kusarken kimi baldır dilden

Bal çileye banmaktır, ban banabilirsen;
Aşk gönülde yanmaktır, yan yanabilirsen.

Muhteşem bir alemdir her noktada bir sır,
Ne mümkün Hakk'ın yarattığında bir kusur,
Bayramdır hayat, nefse olmazsan bir esir

Kini kibri yenmektir, yen yenebilirsen;
Aşk gönülde yanmaktır, yan yanabilirsen.

Toprak cömert yırtsan da eder yüzü ikrâm,
Su gibi aziz ol su gibi aksın kelam,
Dikkat et zerre dahi bulaşmasın haram

Kıskançlıktan inmektır, in inebilirsen;
Aşk gönülde yanmaktır, yan yanabilirsen.

Fikrettikçe her şeyi gördüm beni bende,
Bendesiyim bu aşkın değil aşkım tende,
Sonlu olan bizleriz sonsuzluk bir Sen'de

Akan nurla yunmaktır, yun yunabilirsen;
Aşk gönülde yanmaktır, yan yanabilirsen.

Aynalarda görünen Ressam Halil, rüya,
Her atomda yaşanan çok hassas bir haya,
Birsin, teksin, bilirsin emre uymak gaye

Aşk imanla onmaktır, on onabilirsen;
Aşk gönülde yanmaktır, yan yanabilirsen.

                Halil GÜLEL
                
 

 

 

 

08.11.2010

Kan Ağlar Gözlerim

    Kan ağlar gözlerim hicran elinden
    Döker tane tane yaşın Atatürk
    Bizi sen kurtardın düşman elinden
    Dünyaya değerdi başın Atatürk

    Canın yurt uğruna fedakar idi
    Sağlığın millete tunç siper idi
    Kırk evliya kerameti var idi
    Vahiy idi fikrin düşün Atatürk

    Giyelim karalar dökelim allar
    Ebedi hatıra kurduğun yollar
    Çürüsün emeğin yitiren diller
    Yok geçmiş çağlarda eşin Atatürk

    Yıkılaydı evi Melekülmevtin
    Atamın üstüne gül kefen örtün
    Düşmanların yüreğinde heybetin
    Mızrak idi gözün kaşın Atatürk

    Ağlar Müdam evladınla milletin
    Yürürüz yolunda şaşmadan metin
    Ebede dek yaşar maneviyatın
    Nur olsun toprağın taşın Atatürk


    Aşık Müdami

    POSOF türküsü

Aşık Müdami (1914-1968) kimdir?

Posof’un Demirdöven(Varzna) köyünde doğdu. Asıl adı Sabit Yalçın olan aşık daha sonra soyadını Ataman olarak değiştirdi. Doğum tarihi bazı kaynaklarda 1918 olarak geçmesine karşın, oğlu Hikmet Arif Ataman, 1914 yılının doğru olduğunu söylemektedir.

18.yy'da yaşamış olan Aşık Üzeyir, Ferhad ve Feryadi gibi aşıklar Aşık Müdami’nin dedeleriydi. 7 yaşına dek doğduğu yerde yaşayan Müdami, babasının imamlık görevinden dolayı ailesiyle birlikte Ardahan’a göçtü. Burada askeri rüştiyeye başladı ancak okulun kapatılması nedeniyle bir süre medrese eğitimi gördü. 7 ve 14 yaşlarında gördüğü rüyalarda bade içerek aşık oldu. 1934’te bağlama çalmaya başlayan Aşık Müdami usta malı türkü ve halk hikâyelerini Şavşat'lı Yakupoğlu Tevfik Usta'dan öğrendi. Halk şiirinin tüm türlerinde örnekler veren Müdami, 1966’da başlayan Konya Aşıklar Bayramını Aşık Efkari ile birlikte açtı. Yine aynı yıl türkü dalında Murat Çobanoğlu ile birlikte birinci oldu. Birçok halk hikâyesini türküleştirerek sonraki kuşaklara aktardı. Bunlardan bazıları, Alşir ile Gül, Seyfizülyezen, Öksüz Vezir olarak bilinmektedir.

01.11.2010
Yaşasın Cumhuriyet

Gölköy adında bir yer varmış Gelibolu'da
Televizyonda gösterdiler geçen gün.
Gelenek edinmiş köy halkı,
"Ben kendimi bildim bileli bu böyledir"
Diyor muhtar:
29 Ekim'de toptan sünnet ederlermiş çocuklarını...
Derken ekranda entarili bir çocuk belirdi
Kirvesi tutmuş kolundan
Yatırdılar bir kamp yatağına,
Ardından sünnetçi olacak zat boy gösterdi
Elinde bıçağıyla,
Çocuk kaldırdı başını, bağırdı:
"Yaşasın Cumhuriyet" diye
Bunun üzerine de ekran karardı

Korkarım bu, sade gölköylülerin değil, umumumuzun
Sade küçüklerin değil, büyüklerimizin de
Düştüğü bir tarihsel yanılgı
Çünkü sünnet değil, farzdır Cumhuriyet

Can Yücel


26.10.2010

Çocuklarımıza Nasihat...

Hakkındır yaramazlık.

Dik duvarlara tırman

yüksek ağaçlara çık.

Usta bir kaplan

gibi kullansın elin

yerde yıldırım gibi giden bisikletini..

Ve din dersleri hocasının resmini yapan

kurşunkaleminle yık

Mızraklı ilmihalin

yeşil sarıklı iskeletini..

Sen kendi cennetini

kara toprağın üstünde kur.

Coğrafya kitabıyla sustur,

seni «Hilkati Âdem»le aldatanı..

Sen sade toprağı tanı

toprağa inan.

Ayırdetme öz anandan

toprak ananı.

Toprağı sev

anan kadar...

 

Nazım Hikmet

18.10.2010
 

Hiç bir son el ele bitmiyor canım…

 

Dün geceydi, seni ilk defa rüyamda gördüm

Sen uyuyordun, yaklaşıp usulca alnından öptüm

Ellerini uzattın, ve sessizce gözüme baktın

Bende tutayım dedim, uzattım elimi ve uyandım

Bir baktım etrafıma, elin elimde değil, yalnızım

Anladım ki, hiçbir son el ele bitmiyor canım.

 

Hani benden, benim olan bir şey istemiştin

Gecenin o vaktinde, kalkıp kalemi elime almıştım

Seni beni bizi anlatan, bir hikaye yazmıştım

Nice zaman sonra, masa başında uyumuş kalmışım

Uyandığımda baktım, kağıt bomboş kalemi de kırmışım

Anladım ki, hiçbir son el ele bitmiyor canım.

 

Sabaha doğru, üzerime eski bir ceket alıp çıktım

Dışarısı yağmurluydu, genede şöyle bir dolaştım

İçimdeki kederi, yağan yağmurla beraber boşalttım

Neden sonra, yorgun düşüncelerle evin yolunu aldım

İşsiz, sessiz ve sensiz, odamda yapayalnız kaldım

Anladım ki, hiçbir son el ele bitmiyor canım.

 

Aldım elime bir bardak kadeh, yaktım bir sigara

Dalmışım hemen, seni aldım hayallerime bir ara

O ne bakış öyle Tanrım, gözlerin sanki kapkara

Aldın tüm benliğimi, kanadı gene içimdeki yara

Bir an, elini bana doğru uzattığını sandım

Anladım ki, hiçbir son el ele bitmiyor canım.

 

Elimde kırık kalem, masaya oturdum, önümde boş bir kağıt

Sevgiyi, aşkı yazdım, okuyunca şaşırdım, içinde hep ağıt

Virgüllerin yerinde ayrılık, noktaların yerinde ölüm

Sevenler kavuşamıyor, boşa çekiliyor sanki onca zulüm

Başka seçenek yok gibiydi, başka bir son tanımadım

Anladım ki, hiçbir son el ele bitmiyor canım.

 

Yıllar sonra hatıralarımdasın, yaşlanmış saçların ağarmış

Gözlerin birşey istermiş gibi, ellerin bana uzanmış

Tuttum uzanan elleri, bağrıma bastım, oldum bir hoş

Son kez baktım gözlerine, süzülen iki damla yaş

Aktı oradan yüreğime, sardı benliğimi, etti beni sarhoş

Son yolculuğunda tuttum ellerini, bırakmak istemedim

Anladım ki, bu son el ele bitmeli canım.

 

Ali Sak

11.10.2010

Bulutlar Adam Öldürmesin...

Analardır adam eden adamı

aydınlıklardır önümüzde gider.

Sizi de bir ana doğurmadımı?

Analara kıymayın efendiler.

Bulutlar adam öldürmesin.

Koşuyor altı yaşında bir oğlan,

uçurtması geçiyor ağaçlardan,

siz de böyle koşmuştunuz bir zaman.

Çocuklara kıymayın efendiler.

Bulutlar adam öldürmesin.

Gelinler aynada saçını tarar,

aynanın içinde birini arar.

Elbet böyle sizi de aradılar.

Gelinlere kıymayın efendiler.

Bulutlar adam öldürmesin.

İhtiyarlıkta aklına insanın,

tatlı anıları gelmeli yalnız.

Yazıktır, ihtiyarlara kıymayın,

efendiler, siz de ihtiyarsınız.

Bulutlar adam öldürmesin.

Nazım Hikmet Ran

 

01.10.2010

Gülüm

Bir yudum su gibi çöl ortasında
Sana muhtaç oldum damla be gülüm
Ömrümüm en güzel yol ortasında
Beni yalnız koyup gitme be gülüm
Ölmeden mezara koyma be gülüm

Aldığım nefesin sebebi sendin
Sevdanla yüklüydüm bedene tendin
Kırılan kalbimi saklayan yendin
Kadir kıymet nedir gözle be gülüm
Ölmeden mezara koyma be gülüm

Toprağa gark olan faniler gibi
Tanrıya sığınan kaniler gibi
Canana yazılan maniler gibi
Sınırsız bu sevda anla be gülüm
Ölmeden mezara koyma be gülüm

Onca sözüm bitti kırıldı sazım
Bilirim ki gayrı geçmiyor nazım
Bunca hasretliği çekmekmiş yazım
Kararttın ömrümü izle be gülüm
Ölmeden mezara koyma be gülüm

Tenini koklayan el ben olsaydım
Saçını telleyen yel ben olsaydım
Kokunu gizleyen gül ben olsaydım
Bitmezdi hasretim dinle be gülüm
Ölmeden mezara koyma be gülüm

Yollar uzadıkça derman bitecek
Yıllar uzadıkça beden çökecek
Şakaklar kırlaşıp gözler göçecek
İş işten geçmeden ünle be gülüm
Ölmeden mezara koyma be gülüm

Açlığı tokluğu hiçe saydıran
Samanlığı bile seyran olduran
Bir işveli sözle ferman düzdüren
Senin gibi afet nerde be gülüm
Ölmeden mezara koyma be gülüm

Soluğun kesildi şimdi nerdesin
Melanî indinde eşsiz yerdesin
Çatık kaşlarınla bilmem ne dersin
Bir kusur mu ettim söyle be gülüm
Ölmeden mezara koyma be gülüm

 

Tahsin MELAN  

27.09.2010

Halimi sorma

 

Neler kazandqm, neler kaybettim

Para kazandqm, dilimi kaybettim

Halimi sorma

Dilim yamalq, kalbim yaralq

Göxkünüm ben, bahtqm karalq

Halimi sorma

Yarqm bir dille, yarqm bir benle

Al beni baärqna, sqk beni göäsüne

Halimi sorma

Varlqk ixinde, yokluk xekerim

Dilim yokki, kimden isterim

Halimi sorma

Kur<un sqksalar, bedenim vursalar

Dilime deäil, bana kqysalar

Halimi sorma

 

Ali Sak

20.09.2010

 

AFFETMİYORUM SİZİ...
SEN..! Bakınma sağa sola! Evet SEN!
Bir kilo prince bir torba makarnaya kandın.
Bu... kadar mı açtın!
Bu... kadar mı sefildin!
Seni buna muhtaç edip verenin niyetini hiç mi anlamadın!

SEN! Evet SEN! Yüzü kızaran!
Bir metre kare yere bin kurşunun düştüğü yerde, şehit düştü atan.
Hiç mi titremedi o elin!
Vatan toprağını satana "evet" dedin.!

SEN! Ya SEN! Köşe bucak saklanan!
Gaflet,delalet ve hıyanet içinde olanları görüp susan! Adı "AYDIN" olan!
Sana dokunmadı mı yılan!
Kır o kalemini KIR!

Ya SEN! Ya SEN! Ağlayarak bana bakan!
Okumadın mı gençliğe hitabımı?
İçerden işgal ediliyor vatan!
Silkele üstündeki tozu, emdiğin süt haram olmadan!

Ya SİZ! Ya SİZLER!
SİLİN CUMHURİYET İLKELERİMİ TEKER TEKER!
Dolarla yatıp dolarla kalkın!
"AVRUPA AVRUPA" diye yerlere yatın!
Cübbelerinizle zafer narası atın!
Mehmetçiğe kurşun sıkana "kardeşlerim" diyeni meclise alın!
Kurumları, madenleri, toprağı, denize döktüklerime satın..!
Size zaten sözüm yok....!!!

HELAL ETMİYORUM HİÇ BİRİNİZE NE ŞEHİTLERİMİN NEDE BENİM HAKKIMI.!!

 

Baki Ceylan

13.09.2010
EY HALKIM , UNUTMA BİZİ

(Uğur Mumcu'nun hatıratına)

Yurdumu sevmişim bir baştan bir başa

Açın, çıplağın yanında almışım yerimi

Aklımı ve yüreğimi koymuşum ortaya
Kalemimi adamışım

Karşı koymuşum yalana

Ve zulmün saltanatına

Onuru ve erdemi savunmuşum

Düşmüşüm zindanlara

Kuvayi Milliyeci bir nefer iken

Sakıncalı piyade olmuşum

Sahip çıkmışım yurdumun çakıl taşına